Erik de Roo (65) maakte eind 2020, na 35 jaar als steward bij KLM, gebruik van de eerste Vrijwillige Vertrekregeling (VVR). Het was een lastig besluit, hij had eigenlijk een ander plan en moest een tijdje op zoek naar een nieuwe balans tussen wat hij kon en wilde met al die vrijheid, ook in zijn relatie. Maar die heeft hij gevonden, en dromen heeft hij genoeg. Zoals het fietsen van de Elberadweg, een route die de Elbe volgt van Hamburg tot aan de bron in het Tsjechische Reuzengebergte, van 1270 kilometer lang.

Ik heb sociale geografie en planologie gestudeerd, maar een negen-tot-vijfbaan is niks voor mij. Toen iemand mij attent maakte op de zomercontracten bij KLM, heb ik dat gedaan, de beste beslissing van mijn leven. Mijn partner Philip vloog ook, we hebben elkaar ontmoet op een vlucht naar Paramaribo, 29 november 1990. Die datum vergeet ik niet meer. En die bestemming is voor ons nog steeds een soft spot.

Na vijf zomers kwam ik in vaste dienst, en dat ben ik tot het eind gebleven, voor 100 procent. Tegelijkertijd heb ik heel lang voor mijn moeder gezorgd, ze overleed in 2019. Philip en ik zouden nog lekker drie jaar vliegen. Ik zou blijven tot mijn AOW-leeftijd en ook nog geen pensioen opnemen. We wilden samen stoppen en Philip is jonger dan ik. Op deze manier kon ik aanvullen wat hij tekort kwam. Toen kwam corona, als een muur: boem is ho.

Vrijwillige vertrekregeling

De VVR vond ik aantrekkelijk, en het was financieel haalbaar. Maar eigenlijk had ik nog helemaal geen zin om te stoppen, ik wilde het liefste doen waar mijn hart ligt. Tot Philip op een maandagochtend ineens aan me vroeg: hoe denk je er nu over? Toen heb ik de knoop doorgehakt. Bovendien word ik fysiek ouder. Daar heb ik nooit aan gewild, ik zette gewoon de schouders eronder. Maar het einde is nader dan het begin, laten we eerlijk zijn.

Tsja, en dan zitten we midden in de pandemie samen op de bank. Nog koffie? Wat zullen we vanavond eten? Ik realiseerde me dat we al twintig jaar in hetzelfde huis woonden, maar door het vliegen eigenlijk een soort LAT-relatie hadden. We hadden altijd veel tijd voor onszelf. Dan moet je dus opnieuw ruimte voor jezelf creëren, al ga je maar een uur wandelen. Ik ben drie keer een week wezen fietsen, alleen en met vrienden, tentje en slaapzak mee. Het is mijn droom om volgend jaar de Elberadweg te gaan fietsen, van Hamburg tot aan de bron in Tsjechië, 1270 kilometer lang.

We hebben ook al twintig jaar een stuk grond op Bonaire. Daar gingen we altijd in onze wintervakantie kamperen en we willen er allang iets eenvoudigs bouwen. Dat plan wordt nu concreter en daar gaan we dan ook veel tijd in steken. Zo hebben we al met al een goede nieuwe balans gevonden.

Cabine Pensioenplein

Ik ben ook naar Cabine Pensioenplein geweest, heel interessant. Ik vond het opvallend dat er tegenwoordig best veel gepensioneerden op af komen, vroeger zag ik er vooral actieve deelnemers. Die mix is prima; ik heb bijvoorbeeld gesproken met een actieve deelnemer die wilde weten hoe ik het rond mijn pensionering had aangepakt. Ik was ook wel benieuwd naar het nieuwe pensioenstelsel, maar daarover is nog niet heel veel duidelijkheid. Ik vertrouw erop dat het pensioenfonds dat goed regelt.

Ik ben altijd een spaarder geweest en heb links en rechts potjes opgebouwd voor later. Maar later is nu. Toen ik moest beslissen of ik wilde stoppen, was ik erg blij dat ik dat allemaal had opgebouwd.

Wat ik jongere collega’s zou willen meegeven? Als u op een tweesprong staat in uw leven, dan is het een kwestie van durven en doen. Als er een trein voorbij komt, spring er dan op. En doe als ik, zet opzij wat niet echt nodig is. Het geeft zekerheid in onzekere tijden. Ons heeft het enorm geholpen.