‘Lieve collega’s, na 23 jaar met heel veel plezier te hebben gevlogen, ga ook ik voor de VVR. Het voelt goed. Ik ga een nieuwe weg inslaan.’ Was getekend: Lenny Appel (47). Eind oktober maakte ze haar laatste vlucht als purser. Nieuwe carrière: geven van mindfulness-trainingen, yogalessen en uiteindelijk aan de slag als psycholoog.'

Hoe kwam je bij KLM?

‘Toen ik begin twintig was, werkte ik als tolk-vertaalster Frans en ik had het niet zo naar mijn zin. Ik wilde reizen, de toeristische sector trok me. Een vriendin spoorde me aan om te solliciteren als stewardess en eigenlijk dacht ik

dat ik nooit zou worden aangenomen, omdat ik niet blond was. Kun je nagaan hoe bleu ik in die tijd nog was.

Vanaf de eerste dag vond ik het geweldig. Ik kwam in een fantastische wereld terecht. Al die verre bestemmingen,

de ene nog mooier dan de andere, met Zuid-Afrika toch wel als mijn favoriete land. De sfeer, de mensen, het

landschap, prachtig. En onderweg natuurlijk het contact met zulke diverse collega’s! Ieder met zijn eigen verhaal.

Na een intense reis vond ik het in het begin lastig om bij terugkomst zomaar in een paar minuten afscheid te

nemen.’

Wat heeft de meeste indruk op je gemaakt?

‘Minstens zo leuk, vond ik het contact met de passagiers. Ik heb echt een fascinatie voor mensen en zo’n vol

vliegtuig is eigenlijk een samenleving in het klein, er gebeurt van alles. Het is belangrijk om een helikopterview

te houden, om een reis voor iedereen plezierig te laten verlopen. En de passagiers kunnen je soms echt raken met hun

verhalen. Ik zal nooit de jongen vergeten die op een stretcher naar huis vloog met een dwarslaesie. Tijdens zijn huwelijksreis waren zijn kersverse bruid en hij in Thailand aangereden op de brommer. Zij was op slag overleden, haar stoffelijk overschot ging mee in het ruim. De radeloosheid en pijn in zijn ogen maakten diepe indruk. Maar ook de moed, de veerkracht en dankbaarheid die hij toonde terwijl we hem een luisterend oor boden.’

Naast het vliegen gaf je al trainingen. Waarom?

‘Die fascinatie voor mensen is ook de reden dat ik al jaren geleden mindfulnesstrainer en yogadocent ben geworden en dat ik aan de Open Universiteit levenslooppsychologie ben gaan studeren. Die drie dingen zijn heel mooi te combineren. Het stond voor mij al vast dat ik niet tot mijn pensioen zou blijven vliegen. Het gaf me veel vrijheid, maar tegelijkertijd beperkte het vliegen die vrijheid ook, al vloog ik maar 50 procent. Zo’n mindfulness-training bestaat uit acht sessies, liefst op vaste dagen. Maar dat viel voor mij nauwelijks te plannen en dat is vooral vervelend voor cliënten. Die onzekerheid is nu weg.’

Wat zijn jouw next-steps?

‘Dankzij de VVR kan ik nu versneld mijn master afronden. Levensloop-psychologie is erop gericht dat mensen het maximale uit elke fase van hun leven halen, het gaat uit van kwaliteiten en talenten. Hoewel ik het vliegen zal missen, kijk ik ernaar uit mijn volledige focus te hebben op het begeleiden van mensen bij het lopen van hun eigen unieke levenspad. Vanuit de maatschappij komt er

ook steeds meer vraag naar mindfulness, zelfrealisatie en verstilling. Ik merk, als ik een training heb gegeven, hoe mensen soms al na één bijeenkomst kunnen veranderen, hoe ze daarvan opknappen. Dan voel ik me zo fijn, dat geef me zoveel voldoening! Ik denk dat ik vooral daarom deze stap heb gezet.’